Wilfried Grootens unieke glaskunst tentoonstelling in galerie Zeven Zomers in Nijmegen

In de schaduw van de levendige winkelstraat Marikenstraat, midden in het hart van Nijmegen, ontvouwt zich bij galerie Zeven Zomers een stille revolutie van glas. Vijfendertig lagen dik, gestapeld als een kaartenhuis van natuurwetten tartende illusies. Dit is de wereld van Wilfried Grootens, de Duitse kunstenaar wiens kubussen niet zomaar op een sokkel staan. Maar ze ademen.

De alchemie van een glas-in-lood leerling

Geboren in 1954 in Uedem werd Grootens niet zachtjes geroepen door de kunst. Het overviel hem op zijn vijftiende, toen hij terechtkwam in het atelier van Hein Derix. Daar kwam hij in aanraking met glas-in-lood restauratie en kerkelijke kunst. Op zijn zestiende schilderde hij al licht in kathedralen, met lagen transparantie als een gekke wetenschapper met een penseel en een doctoraat in toeval.

Voor de meeste kunstenaars komt dit medium later in hun leven. Voor Grootens? Glas was zijn eerste liefde, een transparante muze die hem geheimen toefluisterde over licht, geometrie en de breekbare schoonheid van dingen die kunnen verdwijnen.

Een beetje als de betovering in goksites zonder Cruks met werelden die tot leven komen zodra je er binnenstapt. Vluchtig maar vol spanning. Daar, in die digitale magie, glinstert het toeval als een vallende ster, net buiten je bereik maar altijd binnen handbereik.

De optische illusie van zweven

Hier zit de truc: Grootens beschildert 35 ultradunne glasplaatjes, elk voorzien van cryptische lijnen en patronen. Hij stapelt ze, lamineert ze, snijdt en polijst, en poef: een glazen kubus ontstaat. Kijk er recht tegenaan en het lijkt massief. Kantel het tien graden, en het beeld verdwijnt als een fata morgana.

Tijdens de ‘Primavera’ expositie zijn deze kubussen geen gewone sculpturen. Ze zijn hologrammen van de ziel. Bezoekers kijken niet alleen naar de werken, ze kijken in de werken. Alsof elke glaslaag een microkosmos bevat die je langzaam opslokt.

“Elke nieuwe kijkhoek creëert een nieuw referentiekader”, zei Grootens ooit. “Mijn glasschilderingen vullen transparante ruimtes… variaties in vorm, als een fluisterende vraag.”

Hij heeft daarin gelijk, want deze kubussen roepen de vraag op: wat als de realiteit slechts een spel van licht is?

Van avant-garde bands naar penseelstreken in glas

Grootens is niet alleen een glasfluisteraar. In de jaren ‘80 stond hij op het podium met experimentele bands als Embryo en Dissidenten, en speelde hij met Indiase muzikanten in een klankwereld waarin ritme en chaos samen dansten. Die hartslag, de polsslag van improvisatie, leeft nog steeds voort in zijn werk.

Elke laag in zijn kubussen is een noot in een melodie, een penseelstreek in een akkoord. De kubussen lijken te ademen, bijna te pulseren met een ritme dat je dwingt om te vertragen.

In een wereld vol TikToks en aandachtsbogen van twee seconden, dwingt Grootens je tot stilstaan, staren en je overgeven aan de stilte tussen licht en schaduw. Al deze handgemaakte relieken bieden daarmee iets zeldzaams: contemplatie.

Prijzen en erkenning, maar intimiteit regeert

Grootens’ prijzenkast liegt er niet om: in 2023 werd hij uitgeroepen tot ‘kunstenaar van de toekomst’ door het Imagine Museum, en bekroond met de Duitse Staatspreis MANU FACTUM voor toegepaste kunst. Maar de ware magie? Zijn werk voelt persoonlijk, alsof elke kubus speciaal voor jou gemaakt is.

Voor kunstliefhebbers in Nederland is Primavera niet zomaar een tentoonstelling. Het is een tijdcapsule van vakmanschap, een spiegel voorgehouden aan de absurditeit van perceptie. Wanneer je galerie Zeven Zomers daarna verlaat, neem je ook iets in je geheugen mee: wat als de wereld niet is wat ze lijkt?

Misschien, heel misschien, is er zelfs een glazen kubus om dat te bewijzen.